Bóg wypełnia niebo i ziemię
Stary Testament
Pwt 10,14 Przecież do PANA, twojego Boga, należy niebo i niebiosa najwyższe, ziemia i wszystko, co jest na niej.
1Krl 8,27 Czy jednak naprawdę Bóg zamieszka na ziemi? Przecież niebo nieogarnione nie może Ciebie objąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem.
2Krn 2,5 Kto może zbudować Mu dom, jeśli niebo i niebo najwyższe nie mogą Go pomieścić? Kimże ja jestem, abym mógł zbudować Mu dom i palić przed Nim kadzidło?
2Krn 6,18 Czy jednak naprawdę Bóg zamieszka na ziemi pośród ludzi? Przecież niebo nieogarnione nie może Ciebie objąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem.
Ps 113,4 PAN wywyższony nad wszystkie narody, ponad niebiosa Jego chwała.
Iz 66,1 Tak mówi PAN: Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem stóp moich. Jaki dom możecie Mi zbudować i gdzie jest miejsce, w którym miałbym odpocząć?
Jr 23,24 Czy zdoła się człowiek schować w kryjówce, abym go nie zobaczył? - wyrocznia PANA. Czy Ja nie wypełniam nieba i ziemi? - wyrocznia PANA.
Nowy Testament
Dz 7,49 Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem stóp moich. Jakiż dom możecie Mi zbudować - mówi Pan, i gdzie jest miejsce, w którym miałbym odpocząć?
Dz 17,24 Bóg, który stworzył świat i wszystko, co jest na nim, jest władcą nieba i ziemi. Dlatego nie mieszka w świątyniach zbudowanych przez ludzi.
KOMENTARZ
Iz 66,1 powrót
Po proroctwie o nowym stworzeniu Bóg przemawia ze świątyni, która nie jest dziełem człowieka. Przez proroka krytykuje negatywne zjawisko w kulcie izraelskim. Jest nim błędne rozumienie roli
świątyni jerozolimskiej. Nierzadko ograniczano bowiem zbawczą obecność Boga jedynie do murów świątyni, którą traktowano jako swoisty talizman, zapewniający bezpieczeństwo i pomyślność Izraelowi. Tymczasem Boże błogosławieństwo jest zależne od postawy człowieka – jego pokory, skruchy i posłuszeństwa Bożemu słowu. Wspólnota ludzi wiernych Bogu staje się więc miejscem Jego szczególnej obecności i działania. Myśl ta wpisuje się w dyskusję repatriantów o odbudowie Jerozolimy i jej świątyni.