Bóg powołuje i wybiera
Stary Testament
Pwt 7,6 Ty bowiem jesteś ludem poświęconym PANU, twojemu Bogu. Ciebie wybrał PAN, twój Bóg, ze wszystkich narodów, jakie są na ziemi, abyś był dla Niego ludem i szczególną własnością.
Ps 135,4 Gdyż PAN wybrał Jakuba dla siebie Izraela. na swą wyłączną własność.
Iz 41,8-9 Lecz ty, Izraelu, jesteś moim sługą. Jakubie, którego wybrałem, potomku Abrahama, którego obdarzyłem miłością, ciebie wziąłem z krańców ziemi, z jej zakątków cię wezwałem i powiedziałem ci: Jesteś moim sługą! Wybrałem cię i nie odrzuciłem.
Iz 42,1 „Oto mój sługa, którego wspieram, mój wybrany, którego sobie upodobałem. Zesłałem na niego mojego ducha, a on zaniesie narodom sprawiedliwość.
Nowy Testament
Mt 24,22 Gdyby ten czas nie został skrócony, nikt by nie ocalał. Lecz ze względu na wybranych czas ten zostanie skrócony.
Mt 24,31 I pośle swoich aniołów z wielką trąbą i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego.
Dz 13,48 Kiedy poganie to usłyszeli, ucieszyli się i dziękowali Panu za Jego słowo. Uwierzyli zaś wszyscy, których Bóg powołał do życia wiecznego.
Rz 8,28-30 Wiemy przecież, że tym, którzy kochają Boga i którzy zostali powołani zgodnie z Jego wcześniejszym zamysłem, wszystko służy dla ich dobra. Zostali oni wezwani według wcześniejszego zamysłu. Tych, których Bóg wcześniej poznał, tych też przeznaczył, aby byli obrazem Jego Syna, pierworodnego pośród wielu braci. Tych zatem, których przeznaczył, tych powołał, a których powołał, tych usprawiedliwił, usprawiedliwionych zaś otoczył chwałą.
Rz 9,23-24 aby okazać bogactwo swej chwały wobec naczyń zmiłowania, które wcześniej przygotował dla chwały, wobec nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, ale i spośród pogan....
Ef 1,4 On wybrał nas w Nim przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed Nim święci i nieskalani w miłości.
2Tes 2,13-14 Bracia, umiłowani przez Pana! Powinniśmy dziękować Bogu zawsze za was wszystkich, za to, że wybrał was jako pierwszych, aby was zbawić przez uświęcenie w Duchu i wiarę w prawdę. Bóg wezwał was przez naszą Ewangelię do udziału w chwale naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Jk 2,5 Słuchajcie, moi bracia umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze i na dziedziców królestwa, jakie przygotował tym, którzy Go miłują?
1P 1,1-2 Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wybranych przez Boga, którzy mieszkają na obczyźnie rozproszeni w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii. Bóg Ojciec wybrał was zgodnie ze swym odwiecznym postanowieniem, a Duch uświęcił, abyście byli posłuszni i zostali pokropieni krwią Jezusa Chrystusa. Niech Bóg udzieli wam obficie łaski i pokoju!
1P 2,9 Wy zaś jesteście ludem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem, który jest szczególną własnością Boga! Głoście więc wielkie dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do swego przedziwnego światła!
KOMENTARZ
Pwt 7,6 powrót
Izrael jako naród wybrany przez Boga miał być ludem świętym. Ze względu na to, że świętość w czasach ST rozumiana była jako „oddzielenie”, Izrael jako lud święty musiał się całkowicie oddzielić od wszystkiego, co wiązało się z pogaństwem i bałwochwal-stwem. Wezwanie do świętości otrzymało nowe znaczenie wraz z nauczaniem i Ofiarą Jezusa Chrystusa. W świetle Ewangelii wszyscy ludzie mają tę samą godność, niezależnie od płci, narodowości czy statusu społecznego. Istotą świętości jest zerwanie z grzechem oraz miłość do Boga i każdego człowieka.
Rz 8,28-30 powrót
„Wiemy, że tym, którzy miłują Boga, wszystko wychodzi na dobre”.
Tekst mówi o nagrodzie, jakiej Bóg już teraz udziela tym wszystkim, którzy Go miłują. Otóż Bóg współdziała we wszystkim, towarzyszy zawsze tym, którzy Go miłują. Idea owej nagrody pozostanie na planie pierwszym również wtedy, gdy całe zdanie przetłumaczymy – w sposób gramatycznie dopuszczalny – następująco: „Wszystko wychodzi na dobre tym, którzy miłują Boga”. Miłujący Boga są też nazwani powołanymi według [Jego] zamysłu, co z kolei kojarzy Paweł z całą prehistorią ludzkiego zbawienia.
"na wzór obrazu Jego Syna"
Chrystus, obraz Boga w pierwszym stworzeniu, przyszedł przez drugie stworzenie, aby przywrócić upadłej ludzkości blask obrazu Bożego, zaciemnionego przez grzech. Czyni to wyciskając na niej najpiękniejszy obraz syna Bożego, dzięki któremu ponownie ustanawia „nowego człowieka” w prawości osądu moralnego i przywraca mu prawo do chwały, które ten utracił na skutek grzechu. Ta chwała, którą Chrystus jako Obraz Boga ma w sposób sobie właściwy, przenika chrześcijanina coraz bardziej aż do dnia, w którym też samo jego ciało zostanie nią przyodziane na obraz człowieka „niebieskiego”
Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał – tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił – tych też obdarzył chwałą.
Wszyscy powołani zostali z kolei usprawiedliwieni. Istota usprawiedliwienia sprowadza się ostatecznie do tego, że Bóg daje człowiekowi coś ze swej doskonałości, czyli sprawiedliwości. Wskutek tego może Bóg również uznać człowieka za wolnego od grzechów, może go usprawiedliwić. Ten akt dobroci Bożej całą swoją moc czerpie ze zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Chwała Boża jest – zwłaszcza w ST – zastępczym określeniem samego Boga. Być obdarzonym chwałą znaczy to cieszyć się posiadaniem samego Boga. Ponieważ zaś pełne zjednoczenie z Bogiem nastąpi dopiero po śmierci, zatem uchwalebnienie w sensie ścisłym oznacza zasiadanie po prawicy Ojca lub dokładniej mówiąc, współdziałanie z Chrystusem w niebie. Szczęście to spotka jedynie tych, którzy poddadzą się dobrowolnie wezwaniu Bożemu i przyswoją sobie owoce odkupienia, czyli zostaną usprawiedliwieni.
Ef 1,4 powrót
Pierwsze błogosławieństwo: wezwanie wybranych do życia uszczęśliwiającego, które zresztą już się zaczęło w sposób mistyczny przez zjednoczenie wiernych z Chrystusem uwielbionym. „Miłość” oznacza przede wszystkim miłość Boga względem nas - ona inspiruje „wybranie” przez Niego oraz wezwanie do „świętości”, jednakże nie można z tego wykluczyć naszej miłości do Boga, która z Jego miłości pochodzi i jest odpowiedzią na tę miłość
Jk 2,5 powrót
Święty Jakub uzasadnia poprzednio wyrażony punkt widzenia, używając nader łagodnej formuły przekonywania, pochodzącej z nauczania ustnego. Faworyzując bogatych na niekorzyść ubogich, chrześcijanin odwraca porządek ustanowiony przez Boga. Ubodzy cieszą się bowiem nie tylko specjalną opieką Boga, ale przede wszystkim są przez Niego powołani na bogatych w wierze. Bóg ocenia człowieka i jego wartość zupełnie odmiennie niż świat. Jak stwierdza 1 Kor 1,27n: Bóg wybrał właśnie to, co głupie w czach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nieszlachetnie urodzone według świata i wzgardzone… wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić. Maryja wielbi Boga za to, że strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych odprawia z niczym (Łk 1,52n). Skoro ubogim głoszona jest Dobra Nowina, jest to nie tylko oznaką okresu mesjańskiego, ale zaproszeniem uprzywilejowanych do królestwa niebieskiego w myśl pierwszego błogosławieństwa. Ubóstwo duchowe nie tylko potrafi wzbogacić innych, ale stanowi najlepsze przygotowanie do prawdziwie nadprzyrodzonej miłości.
1P 2,9 powrót
Prawdziwym ludem Bożym NT są chrześcijanie, którzy zajęli miejsce dawnych, odrzucających Kamień budowniczych trzymających się Starego Przymierza. Są czymś o wiele większym. Już Iz 61,6 zapowiadał na czasy mesjańskie, pod adresem nowego ludu: będą was nazywać kapłanami Jahwe, tj. zrealizują w pełni postulat wyrażony w Wj 19,6. Chrześcijanie mają udział w kapłaństwie, ponieważ stoją przed Bogiem i mają bezpośredni dostęp do Niego, co było w ST dostępne jedynie dla niektórych wybranych z pokolenia Aarona. Wszyscy oni składają Bogu prawdziwe, duchowe ofiary i głoszą radosną nowinę o wielkości Bożej w Jezusie Chrystusie. Powszechnego kapłaństwa chrześcijan nie należy więc rozumieć w sensie hierarchicznym, lecz biblijno-teologicznym, rozważanym w świetle rozwoju tej instytucji w ST: podstawą jego jest bezpośredni stosunek każdego wierzącego do Boga przez Jezusa Chrystusa. Na podobnych przesłankach opiera się królewski charakter nowego ludu, który stanie się pełną rzeczywistością w okresie eschatologicznym